از آبی تا خاکستری
هر آنچه که از من بود،هست و می‌شود.
از آبی تا خاکستری
هر آنچه که از من بود،هست و می‌شود.Introduction
Once upon a time, a grey male wolf who was trapped in the body of a blue girl “Mahya”, woke up and realized that he was me, also, I'm Harold Willis, thirty-three years old, defined as my own masterpiece
ادامه...
حقیقتِ درباره‌ی من
با توجه به یک سری درخواست ها، پست قبل رو ترجمه میکنم و میذارم.
این داستان و دکلمه و دیالوگ فیلم نیست، بخشی از زندگیِ منه،چقدر خستم،جدای همه اینا،دو دقیقه نمیتونم راحت باشم انقدر کار و داستان هست،بگذریم ،Crazy in love از Beyoncé "ریمیکس ۲۰۱۴" رو گوش کنین که بتونین کلمه به کلمه پست رو درک کنین و وایب خوبی بگیرین.
[خنده داره که بعد از ماجرا های پست قبل و به پیوست اون،احتمالا این یکی هم، چندتا درخواست دوستی داشتم که بعدا میام میگم.]
وقتی که با دخترام، یک دوستی ساده نیست، من یک جنتلمن لعنتی میشم که دقیقا مثل پسرا رفتار میکنه، براشون آشپزی میکنه، پول کافه و رستوران هارو میده، از جاش بلند میشه و براشون چایی میریزه و بشقابشون رو پر میکنه، بهشون جوری احترام میذاره که فکر کنن خاصن، من کسی ام که در رو براشون باز میکنه، براشون هدیه می‌خره بدون اینکه به مبلغش توجه کنه، اگر آسیب ببینن، ازشون مراقبت میکنه، بعضی وقت ها از دست ها،چشم ها و کفش هاشون عکس میگیرم جوری که عاشقش میشن، بهشون گوش میکنم، نگاه میکنم، میگم که چقدر زیبان، بهشون گل میدم، ماساژشون میدم، وقتی قرار تموم میشه، پیام میدم که "خوبی عزیزم؟ رسیدی خونه؟"، افزون بر اینها، خیلی بهم پیام میدن، فرستادن آهنگ ها، ویدیو های مورد علاقه و سلفی هاشون به من،براشون عادته، تمام راز هاشون رو میدونم، خیلی حس غرور دارن وقتی با منن، چون من با کلاسم، با سوادم و جذاب، همون معلم زبان باحاله هم هستم، رابطم با پدر و مادرشون خوبه، دعوتم میکنن خونشون، اتاقشون، بیشتر از هر کسی ازشون حمایت میکنم، بغلشون میکنم جوری که احساس بدی نگیرن یا بوسشون میکنم جوری که محترمانه است، وقتی حالشون خوب نیست، من هستم، وقتی پول میخوان، من کمک میکنم، در عین حال، تحریکشون میکنم، میخندونمشون، بهشون دستمال کاغذی میدم وقتی گریه میکنن، چسب زخم دارم وقتی دستشون رو میبرن، نمیخوام بکنمشون ولی اگر درخواست کنن، شاید قبول کردم و اونا باید مطیع باشن، نابود میشن، خیلی وقتا ممکنه بقیه بگن چه زوج خوبی هستین، در نهایت، دخترا بازوی منو سفت میچسبن و یکسره پیام میدن که "خواهش میکنم بریم بیرون"، چرا که نه، من آرزوی هر دختریم، ازم اطاعت میکنن و هوس میکنن اون لحظاتی رو که با من بودن رو، واضحه اگر بگم اینو نپوش یا اونو، میگن چشم، هر چی تو بگی، چون بهم اعتماد میکنن و پیشم، احساس امنیت دارن.
اما
وقتی با اربابم هستم، با اون، من یک برده‌ی لعنتیم که التماس میکنه تا تنبیه بشه، هیچکدوم از کارای بالا رو نمیخوام بکنه، من فقط ازش اطاعت میکنم، برای تمامی زمان ها.
Truth about me
When I'm with girls, it's not a simple friendship, I'm a fucking gentle one who acts like boys, who cooks for them, pays for the café or restaurants, who stands up and pour the tea, fill the plate and respect them like they are special, I'm the one who opens the doors, would buy them gifts without thinking about price, if they got hurt, I take care of them, sometimes I take photos from their eyes, hands and shoes, like the way that they love it, listen to them, look & tell them how beautiful they are and giving them flowers, giving them massage, when the date is over, I text them, "Are you okay baby?got home?, in addition they text me alot, sending me their favorite songs, videos, selfies and so on is their habbit, I know their secrets, they are so proud when they are with me, I'm classy, literate, hot, well, I'm that cool English teacher too, I have good relationship with their parents, they invite me to thier house, to thier room, I support them more than anyone, I hug them like the way which won't bother them or kiss them respectfully, when they are not fine, I'm there, when they need money, yes, I help, at the same time, I turn them on, I make them laugh, I give them handkerchief when they cry ,I have sticking plaster if they cut themselves, (related to past) ---> I don't need to fuck them but they can ask for it, maybe I'll accept, if I do, they gotta be the submissive one, they'll be destroyed, so eventually, many times others would say "such a nice couple you are", girls stick to my arm and keep on texting "please, let's go out", well, why not, I'm the dream of any girl, they obey me back and crave for the moments with me obviously, if I tell them stop wearing this or that, they say "yes, whatever you say", because they trust and feel safe with me.
But
When I'm with my master, to him, I'm a damn slave who begs to be punished, I don't need him to do any of the options above, I just obey, for all times.
وابستگی تو مَن مُرده
-خب این آهنگ از امیر رو طبق معمول هر کسی درک نمیکنه،یکی از آرزو هام این هست که بتونم این آدم رو ببینمش از نزدیک،حالا بماند یک تعدادی میان میگن وای چه افتضاح تو فن این آدم هستی میخواستم بگم اهمیتی نداره برام حقیقتاً نظر شما برام مهم نیست و همواره من طرفدارم و دلایل خودم رو دارم.
-پاشم برم ببینم داستان چیه،کار و بار و مسائل درسی و کاری،خستم.
-این نکته اول بود. دوم اینکه: من بعضی روز ها وب رو رمزدار میکنم چون داره از این محیط و افرادش "بلانسبت تراویس که استثناء هست" عنم میگیره طبق معمول.
-اگر با من کار دارید تو تلگرام پیام بدید یا ایمیل بزنید، من هیچ پیام کوفتی رو نمیخونم از غریبه های اسکل و مریض اینجا.
نکته سوم: خیلی سخته انتخاب بخش مورد علاقم از این آهنگ،ولی خب شاید این قسمت ها:
•میخوام رو سفیدا قرمز بپاچم
اینجوری وحشی تره اما
دیرتر کثیف میشه
••میخوام آسمونو قرمز کنم، خورشیدو آبی
میخوام، دوباره تو بغلِ همون که یه روز
غرورشو کُشتی بخوابی
میخوام انقده تند برم
که دومی بشه واسه پشتیه عادی
انقده خوب بشم که لاشی
پشیمون شی از فحشی که دادی
•••یا که انقده بد بشم که شعرام بمیرن
انقده نخونم که صدام بگیره
میخوام بزنم تو خاکی یه بار دیگه هم
انقده لش و لوش که تهران به کیرت
••••میخوام از این جهنمه برم
همه گاون باید هر حرفو نود دفعه بگم
ببین تو هنرت در حدِ محلته بفهم
عینِ تو رو میسازم هفت هشت تا من هر دفعه چتَم
•••••آری یک تشر کافی نیست
گاهی برای خراب کردنِ هیولایِ خود ساخته
توپ ها آتیش لازم است و
برای خاموش کردنِ آتش خود سوزانده
سیل ها اشک
گر جهنم میروی مردانه رو
و بدان جهنم را داغی معناست و
جنگ را خون
در خود ببین بعد بخواه
Umbrella
اینم از دومین تریلری که میتونه برای این رمان وجود داشته باشه،ترجمه و زیرنویس و تنظیم و... رو انجام دادم و برام جالب بود مثل همیشه.
از وقتی که اتفاق اون روز افتاد و توی پست های قبل گفتم،نتونستم چیزی بنویسم،خیلی ناراحتم،به خاطر یک سری مسائل دیگه هم اعصابم خورده ولی اگر داستان ادامه پیدا نکنه واقعا افسردگی میگیرم،حالا این میتونه از نظر بقیه بی معنی باشه.
پی‌نوشت افزوده: بی وقفه نوشتم. شبیه خونریزی بود. (۷ صبح چهارشنبه)
پی نوشت افزوده۲: کانال محدود میشه تا داستان کامل شه.
مجنون شهر
مهم نیست بردن
مهم نیست بهترین شدن بدون جرئت
مهم نیست فرصت
مهم نیست هر روز زیادتر شدن عقدت
توی حس قدرت، مهم نیست دشمن
بهم بگو راست بگو چپ
بگو داغ بگو سرد
بگو شاد بگو تلخ
بگو باد بگو برف
بگو لات بگو رعد
بگو این دیوونست
واسه من مهم نیست گفتت
واقعیت امر
واقعیت امر اینه که من خسته شدم، امروز یک آقای ابله هَوَل که خودشم همینجا وبلاگ داره اومد یک ایراد خیلی بی معنی و بی اساس و غیر قابل قبول که هیچ جوره تو هیچ جام نمیره رو از رمانم گرفت، منم به این نتیجه رسیدم که تا الان داشتم تو گوشِ خر، یاسین میخوندم، شاید در مجموع اجازه بدم یکی دو نفر دنبالم کنن و مشکل من اینه که تو ایران به دنیا اومدم.
انقدر این ایراد چرند بود که کل انرژیم خالی شد و ذوقم تبدیل شد به یک تیکه سنگ، به طوریکه فکر کنم تا چند روز طولانی نتونم هیچی بنویسم،فرض کنید انقدر ناراحت شدم که حتی گریه کردم!تا یک ساعت داشتم گریه میکردم و نمیدونستم چرا.
بقیه کسایی که اومده بودن و ساکت بودن رو هم remove کردم چون آدم لال به درد من نمیخوره که یک بازخورد ساده هم نمیده و اگرم یکی میاد چنین چیز چرندی میگه که اصلا و ابدا نمیتونم قبول کنم،فرض کنید برای دو نفر دیگه کل مکالمات رو فرستادم و اونا گفتن واقعا ایراد بی اساسی بوده.
تتلو میگه "حرف نزنی نمیگن لالی" اینجاست.
ت مثل تراویس
خب من داشت خوابم می‌برد ولی از خواب پریدم.
الانم خیلی سخته به صفحه روشن گوشی نگاه کنم تو تاریکی و بنویسم،ولی اشکالی نداره،چون تولد تراویس هست. آدمی که برام خیلی عزیزه و دوستش دارم،وقتی متن هاش رو میخونم،تک به تکشون رو زندگی میکنم و خودم رو میذارم جاش،زیستن رو از دید اون میبینم،یکی از آرزو هام این هست که یک روز از نزدیک ببینمش،الان هم دارم از خواب پاره میشم و همه کسایی که منو می‌شناسن میدونن تو چنین شرایطی من راستشو میگم.
آدم جالبیه،دیگه همتون میدونید،حالا چاشنی مسخره بازی و کارای دیگش رو کاری ندارم ولی تولدت مبارک بابایی من، روز های خوش و جیب های پر پول برات میخوام، عاشقتم.
Not Afraid Anymore
امشب یک کولاکی رخ داد و تا صفحه ۱۶۰ نوشتم و توی کانال گذاشتم.
آخرین sound track فعلی هم با عنوانِ پست گذاشته شد.
حسم به ادامه داستانم عجیبه و یکمی گیج میزنم،چون وسوسه شدم خیلی چیزارو عوض کنم ولی بازم مطمئن نیستم،حتی توی ذهنم هست رمان دوتا پایان جداگانه داشته باشه و فصل دوم حذف بشه،از یک طرف دیگه میگم فصل دوم و جلد دوم میتونه یک دنیای دیگه داشته باشه.
سر قضیه تولید پادکست،متوجه شدم تواناییش رو دارم حتی با ابزار کم،ولی فعلا باید روی خود متن و کلمه و واژه تمرکز کنم،پس شاید فقط در دوران فراغت به اون پرداختم،یا زمانی که رمان تموم شد،همین نسخه پنجم نیاز به حل کردن برخی مسائل داره و باید وقتی بذارم،صفحات قبلی رو بخونم و درستش کنم.
باز هم اون مشکل قبلی برقراره،نداشتن خواننده،فقط یک نفر مجید عزیز هستن که گاهی بازخورد میدن و واقعا به کار میاد،مثلا صفحه اول نزدیک به ۱۰۰ تا ویو خورده،خب این چه حرکت زشتیه؟شما که میدونید رمان با درون مایه اروتیک هست،یا کلا نیاید یا اگر میاید عین آدم وقت بذارید دو دقیقه،به جای دیدن چرندیات اینستا و توییتر.
خب روزمرگی و داستان های دیگه رو حوصله ندارم بگم،دور موهام حوله پیچیدم،باید یکم خشک بشن و الان هم از صدای سشوار متنفرم ولی چاره ای ندارم،در نهایت برم سراغ کارای دیگه،امیدوارم هفته خوبی رو شروع کنید.
لیست رذایل بیست گانه
من به صورت اساسی آدم خیانتکاری نیستم توی رابطه ولی اگر ۵ مورد از لیست پایین اتفاق بیفته، تلاش میکنم از اون رابطه بیام بیرون و اگر نشد،دعوا های زیادی خواهد بود و همچنین قهر های بسیار و منم هر کاری دلم بخواد میکنم، مثلا اولین دوست پسر من از این لیست، تقریبا ۱۲ مورد رو داشت و بقیه هم به ترتیب داشتن،بریم ببینیم:
ادامه مطلب ...
From borders to orders
خب توصیف شرایط زمانی که اربابتون کنارتون نشسته باشه چطوریه؟
بسیار عجیب. (اصلا یه چیز عجیب)
الان که دارم تایپ میکنم،پای چپم رو فشار میدن،نه به طور عادی،طوری که داره دردم میاد، دست راستشون رو بر میدارن و گوشت بدنم رو میگیرن.
بعد دستشون جاهای مختلف حرکت میکنه،روحم ذوب میشه و توی قالب های ایشون میچکه،شاید اینطوری یکم ادب شدم.
اخیر و کنون
شاگردم که دوستم شده بود و منو واقعا می‌فهمید،جمعه میره کانادا.
نمیتونم واقعا. حالم بد بود امشب،گریه کردم و برای آخرین بار بغلش کردم،امروز روز خیلی بدی داشتم،روزمرگی پر تنش و افتضاح.
ذهنم قفل شده، نمیتونم داستان رو بنویسم،کاش بتونم ادامه بدم یکم،میترسم فلج شه خط داستانی.
از فکر این دختره بیرون نمیرم،کاش منم بتونم برم کانادا یک روزی و دوباره از نزدیک ببینمش.
چیزایی که بدم میاد و خوشم میاد
انتخاب واحد مسئله دار،وجود داشتن قیمه و کرفس در برنامه غذایی خونه،پوست دست هام آسیب میبینن،شاگرد های بی نظم،برنامه خواب بهم ریخته(الان ۲۰ ساعته نخوابیدم درست)،داشتن مزاحم،وسواس فکری،اضطراب،نداشتن اعتماد به نفس واقعی،برطرف نشدن نیاز های جنسی که سبب عدم تمرکز من میشن،دانشگاه رفتن با پرداخت یک سری هزینه و یاد نگرفتن چیز خاصی(چون اساتید هیچی نمیگن خیلی وقت ها).
خیلی خستم،روزمرگی نمیگم،نمیخوام.
چرا یکی باید چنین پستی بذاره؟ چرا این محیط انقدر مسخره شده:
Drama Addiction
امشب با یک ویدیویی که برای داستان ساختم به یک مبحث جالب توی کانال پرداختم:
توضیح قابل توجهی داشت:
اعتیاد به نمایش یک الگوی رفتاری است که در آن به نظر می رسد افراد در هرج و مرج و درگیری رشد می کنند. آن‌ها اغلب موقعیت‌هایی را ایجاد می‌کنند یا درگیر موقعیت‌هایی می‌شوند که از نظر احساسی پرتنش و پرآشوب هستند. این موضوع شایع تر از آن چیزی است که فکر می کنید و دلایل پشت این رفتار پیچیده است.
Pray for a Prey
من در حال داستان نوشتن هستم،وقتی میرم تو ماجرا های نقش های مکمل یکمی دچار مشکل میشم و اون مشکل اینه که میترسم تمرکز خیلی بره روشون و خواننده اگر بخونه،ارتباط بیشتری باهاشون بگیره و نقش اصلی رو ول کنه حتی،پس رعایت این تعادل سخته.
یک مرز باریکی بین هنر اروتیک و پورنوگرافی هست،یعنی بین زیبایی و ابتذال،همیشه میخواستم دقیقا همون خطِ باشم،حالا تو هر چیزی.
بداهه زیستن قشنگه ولی خلق کردن واقعا لذت بخشه،حالا یک تصور،متن،نقاشی،مجسمه،غذا و هر چیزی،چون خلق کردن یعنی حاصل یکی دیگه رو بلعیدن و بازتولید یک چیزی که اثر خودت هم توشه و باعث میشه دریافت کننده ات به نفر قبلی فکر نکنه.
برعکس بقیه اصلاً علاقه ندارم از روزمرگی هام بگم،جمعه خوبی داشته باشید.
خبر جدید
خب خب خب من امروز ترس رو کنار گذاشتم و اولین صفحه رمانم رو به صورت صوتی در آوردم اونم به کمک یکی از دنبال کننده های خوش ذوق بود که اون پیامِ شخصی به اسم مجید رو دوباره تاکید کرد برام،ببینید مشکلات زیاده تو این مسیر،چون من تجربه پادکست نداشتم این یک،دیوایس درست درمون ندارم این دو،برنامه های خاص این حیطه رو ندارم سه و از همه بدتر که هم شاغل هستم هم دانشجو. ولی خب تا ده قسمت نشده باشه نمیتونم لینکش رو عمومی کنم.
خیلی دوست دارم معروف بشم،هیچ درآمدی از این کار نمیخوام ولی فقط دوست دارم انبوهی کامنت بگیرم که دارن درباره داستانم حرف میزنن و بهم بازخورد میدن،یعنی میشه یک روزی؟
جای تعجب داره
احتمال زیاد این پست خالی میمونه تا من عصبانیتم کم بشه و برگردم تا توش یه چیزایی بنویسم از حسی که دارم و داستان و اتفاقی که افتاد ولی خب سوالی که پیش میاد اینه "آیا اصلا ارزشش رو داره که بگم؟"
مقدمه:مدتیه که دیگه خودم نیستم،حسی که دارم اینه: یک منزویِ تنها که بهش وعده دادن ولی هیچی عملی نشده...
تحصیلات شعور نمیاره
بی‌شعور تر و نفهم تر از پزشک ها،پرستار ها و ماما ها خودشون هستن و تمام،هر چی شاگرد مزخرف داشتم دقیقا از همین گروه بودن،مفت خور،خنگ،بی نظم،گیرایی کم،بی تربیت،بی فرهنگ ولی پر مدعا.
طرف جلوی من توی اسکایپ لال تشریف داره و تو پیج اینستاش استوری میذاره گویا و کلمات انگلیسی رو لا به لای فارسی بلغور میکنه میده بیرون.
برای قرار و تفریح تو صف اوله ولی برای کنسل کردن کلاس با یک پیام ساده به مدت ۲ هفته منِ معلم رو میذاره رو هوا،یعنی من به اندازه چند میلیون تومن ضرر کردم،طرف میتونست بگه نمیاد و من تایم رو بدم به یکی دیگه،چون تو قراردادم خسارت رو ذکر نکردم و فقط ابطال همکاری رو مینویسم در نتیجه هیچ فایده ای هم نداره، "همه خسارت میگیرن".
آخه خانوم دکتر،بله تو،خود احمق آویزونت که از مردها به عنوان پله استفاده میکنی،تویی که سر تا پات پلاستیکیه،تویی که روز اول اونقدر درباره رعایت نظم چرند گفتی،چرا انقدر گاوی؟چرا؟ چرا انقدر الاغی؟
عقده ای،مغرور،به درد نخور،فقط قیافه میگیرن چون دستشون تو سوراخ های مردم هست و مثلا معاینه میکنن،جالبه جدیدا هیچی هم بلد نیستن و میرینن تو سلامتی آدم،من از این به بعد هیچ شاگردی رو از این گروه و طبقه دون مایه و پست جامعه قبول نمیکنم.
من نه ادعای ادبم میشه نه فرهنگ و غیره،دقت کنید هر چی دلم بخواد میگم،ولی شعور دارم و ملت رو سرکار نمیذارم،ولی حروم خوار نیستم و رضایت مردم تو کار برام اولویت ۱ هست.
خاک بر سر اول و آخرتون کنن،فکر کردی چون دکتری شخص خاصی هستی؟نه جانم،هیچ گُهی نیستی.
ابله نکرد یک عذر خواهی ساده و خشک و خالی بکنه،فکر کنم مُرده.
Trap
چقدر بی‌خوابی و یا روتین خواب بهم ریخته زجر آوره.
از تمامی این مسائل بگذریم،من هنوز هم گاهی دلم میخواد مسیحی بشم نمیدونم چرا،وصل شدن به این Jesus یک حس عجیبی داره برام.
حوصله ندارم از روزمرگی ها بگم اما میخوام یک داستانی رو بگم درباره یک دختره رو مخ که اخیرا باهاش قطع ارتباط کردم...
ادامه مطلب ...
سرعت بالای پست گذاری چه نتیجه ای به همراه خواهد داشت؟
خب روز مترجم هاست گویا،روزم مبارک باشه و از این جامعه وبلاگی با کسی در ارتباط نیستم و شخص خاصی رو نمیشناسم، یک دونه تراویس عزیز بود که اون هم وبش از دهنمون افتاد و ایشون قلم شیرینی داشتن ولی خب مترجم نبودن که بهشون تبریک بگم.
○اندر باب شغل و پیشه مترجمی باید بگم چیز بسیار مسخره ای هست و تدریس رو همیشه بهش ترجیح دادم،دلیلش واضحه چون کار پر زحمتی هست و مردم موقع پرداخت میخوان جون بدن،مثلا براشون سخته یک مقاله علمی سنگین هزینه اش ۵ میلیون باشه،میگن وا،مگه داریم؟آره داریم اگر میخوای خودت باسن گشادت رو یکم با درازنشستی چیزی تنگ کن بشین پای کار،خاک بر سر استادت کنن بیسواد.
○○مورد دوم اینکه حوصله و صبر میخواد،چیزی که من ندارم.
○○○مورد سوم،خیلی از همکاران در این عرصه استفاده شایان و در عین حال نادرستی از گوگل ترنزلیت میکنن به طوری که دید عموم رو نسبت به مترجم های واقعی و زحمتکش خراب کردن.
○○○○مورد چهارم،همش توی این شغل به خودت میگی خب که چی؟هی پروژه میگیری و تهش نتیجه خاصی نداره،"رزومه قوی نداره" مگر دارالترجمه استخدام بشه آدم، که یکبار من اقدام کردم و مسئول اونجا پیامم رو خوند و بلاک کرد و با خط های دیگه و دوستان دیگه هم تست کردیم این رفتار رو میکرد،سندروم پذیرش مترجم تازه کار داشت پدرسوخته.
○○○○○مورد پنجم،تنها خوبی که برای من داشته ترجمه آهنگ ها بوده و سابتایتل زدن فیلم ها،من یکی مدت طولانی با زرفیلم و دیجی موویز کار کردم چون و خیلی آموزنده است و لذت بخش ولی بازم چیز خاصی دستت رو نمیگیره،خلاصه امر که وارد این کار نشید و توی ایران هر کاری که زحمت زیادی داره از نظر علمی = ضرر کامل.
What I'm aware of
یک سری چیز هارو با سن کم از ته قلبم و وجودم درک کردم و امشب در این پست توضیح خواهم داد.
اولا آهنگی که دارم گوش میکنم هیچ ارتباطی با مودم نداره،آهنگ Fantasized هست از Ariana Grande که به نوعی به صورت رسمی منتشر نشد و الان همینجوری چند وقتی هست پخشه توی اینترنت.
من انرژی توم نیست،ناراحتم،کاش هورمون باشه و pms،واقعا وحشتناکه این قضیه،خب بریم برای توضیحات:
ادامه مطلب ...
"شستن آرایش صورت کمی طاقت فرسا است"
خب، باید یکمی داستان رو پیش ببرم دوباره.
•یک شب دیگه و پر از سر و صدا که به کنار،ولی میخواستم بگم در نهایت از رنگ موهام که سفر صورتی و هلویی و بعد کاهی و آبی و بنفش رو طی کرد و بعد دوباره یخی شد و نسکافه ای و سپس بادمجونی و الان یک چیز ملایم هست رو دوست دارم،یعنی تو آینه که میبینم،میگم باشه و خوبه.
پیام بازرگانی:توی بهترین رابطه هم بری،بازم یک تایم هایی هست که میگی چرا انقدر تنهام و حالم بده،نمیدونم،شاید داستان هورمون ها باشه،حداقل برای خانم ها.
••حقیقتا برای خیلی ها وبلاگ یک محیط امن و خوبه برای خالی کردن خودشون،ولی برای من اینطوری نیست،چون همیشه یک سری مریض اسکل و عقده ای حروم زاده هستن که نمیدونم رو چه حسابی فحش میدن و توهین میکنن"یعنی عنوان پیام هاشون مشخصه و لازم نیست حتی باز کنم"،نمیدونم من با اینا و خانواده هاشون چیکار کردم و چه بدهی دارم در کل،بابا ولم کنید،برید دوتا چیز جدید یاد بگیرید بدبختای علاف.
پی نوشت میان متنی:بوی سیگاری که همسایه ها میکشن اصلا شبیه بوی سیگاری نیست که من میکشیدم اینا چی میکشن؟پهن اسب؟
•••مورد دوم اینکه یک سری افراد هستن که من علاقه ندارم اینا منو بخونن ولی هنوز میان و میخونن و ابراز وجود میکنن،حالا یک عده ای ایده دادن پست رمز دار بذار که این کار بی معنیه،یکی دیگه میگه وب رو رمزدار کن که خب مدت های زیادی اینطوری بود.
گاهی غیر فعال میکنم،ولی باز هستم. عده ای دیگر پیشنهاد دادن که یک وب جدید بزن با اسم و عنوانی متفاوت ولی خب چه فایده وقتی خودم نیستم.
یادآور شماره یک:امشب یک کوه کالری وارد من شده.
من دارم اذیت میشم (۳)
•پیرو پست های اخیر،من همواره دارم زهر پروانه رو مینویسم و پیوسته توی کانال میذارم،ورژن شماره ۴ یکی از عجیب ترین تجارب من شده،به طوری که ذهنم دچار خارش شده تا ته داستان رو عوض کنم و از جهتی دیگر روی طولش تمرکز کردم.
•فکر میکنم داستان ها دو دسته میشن در این راستا،اینکه هی میخونی ببینی تهش چیه و یا اینکه هی میخونی ببینی چی میشه تو صفحه‌ی بعد،به بیانی واضح تر،طوری سرگرم میشی که زیاد به تهش فکر نمیکنی.
•و خب با توجه به عنوان پست،مشکل هنوز اینه که خواننده فعال ندارم که بهم بازخورد های درست حسابی بده.
•اصلا حوصله ندارم درباره روزمرگی و اتفاقات اخیر بگم.