صبر کردن برای الان

بیماری های جسمی و درد های فیزیکی ملموس تر هستن و زجر آورتر، 

  درد های فکری هم به تدریج موی سفید به آدم هدیه میدن، امروز صبح دیدم موی سفید دارم، الان هم زیرِ قطره های آب بودم و از اونجایی که درد های ناگهانی بیماریم یک دفعه شروع میشن و باعث میشن نتونم درست وایسم، سریع اومدم بیرون و با موی خیس و بدبختی شدید لباس پوشیدم و دنبال دارو هام میگشتم، این نوع درد ها کمتر موقعی سبب گریه ی من میشه ولی فکر کردن به شکست های عاطفی به صورت قطعی چشم هام رو خیس میکنه،الانم انگار آروم آروم درد ها دارن قطع میشن و من بی جان روی تخت و توی اتاقی تاریک افتادم و منتظرم پدر و مادرم برسن خونه، خدایا، کمک!