"ما هنوز سرپاییم و هر روز سرکار،کار که نه، یه جوری خودسوختن انگار"

خب من فهمیدم اون دل درد کافی نبود و زانو درد و دیگر درد های بی درمون هم ادامه پیدا می کنه با توجه به دلیل پست قبلی، در نتیجه درگیر بودیم. نکته ی دوم، چقدر گذر زمان میتونه جالب باشه،من اولین دوست پسر جدی و داستان داری که تو زندگیم داشتم با این تصور بود که "وای اگر این بره دیگه هیچکس منو نمیبینه"،چون خانوادم انقدر اعتماد به نفس من رو پایین آورده بودن شاید،بچه بودم به شدت،معصوم و بی تجربه،این روزا که به اون ایام (از 17 سالگیم شروع شده بود) فکر می کنم یا کل خاطراتم رو برای عشق خودم تعریف می کنم،میخندیم با هم،هم پشمای اون میریزه هم من،که من چقدر ساده بودم و یا طرف چقدر چیپ بود،چقدر آدم میتونه شکننده باشه،وابستگی شدیدی که با عشق و عاشق شدن واقعی اشتباهش میگیری،هنوز خیلی از پیام های افراد گذشته ام رو دارم،میبینم،میفهمم چقدر درد کشیدم،درس یاد گرفتم،چقدر حماقت کردم و گاهی چقدر عاقلانه رفتار کردم،بدون اینکه کسی بهم بگه،یاد بده،یادآوری کنه،دیگه حوصله ندارم صحبت کنم،بسه،میخوام فیلم Parasite رو ببینم.

+در حقیقت من عاشق نون و پنیر هستم،نه این پنیر های چرت و پرت،یه چیز محلی و چرب و شور.